Psy dzielą się na jamniki i wszystkie pozostałe...

Od września ubiegłego roku noszę się z otwarciem nowego cyklu artykułów i choć Marysia pokazywała się czasem na blogu czasem na instagramie tudzież na YouTube, to dopiero pojawienie się w naszym domu Krystyny zasiało we mnie nasionko, które kiełkowało sobie spokojnie do dziś. W moim życiu zwierzaków nigdy nie brakowało. Już jako bobas dostałem od swoich rodziców szczeniaka owczarka niemieckiego o imieniu Bajka. Z którą to Bajką razem dorastaliśmy, spaliśmy pod stołem czy też obgryzaliśmy nogi taboretów. Tak było i są na to niezbite dowody na kliszach polaroida. Od około jedenastu lat w naszym domu towarzyszy nam Marysia, jamniczka wcale nie taka miniaturowa choć malutka i słodziutka. Dziewięć lat temu podbiła ona również serce mojej drugiej połówce a z upływem lat dojrzeliśmy do tego aby świadomie postanowić, że nasza rodzina się powiększy.

a po bułki chodzę tak

Nie będzie to pies ze schroniska

Muszę to napisać bo jak tylko znajomi dowiedzieli się, że planujemy kolejną pociechę natychmiast się zaczęło nagabywanie nas na wzięcie psa ze schroniska. Nie mam nic przeciwko tej metodzie. Szkoda tylko, że zazwyczaj mówiły mi to te osoby, które moimi rękami chciałby ratować świat samemu nic nie robiąc. Ale i wam powiem dlaczego nie zdecydowałem się na “ratowanie” jakiejś sierotki. Moja rodzina nie raz ratowała już jakąś sierotkę ze schroniskowego piekła i nawet w tym momencie moja mama opiekuje się Kają, małym uroczym gnomem kundelkiem, która na starość trafiła do schroniska gdyż zmarł jej właściciel. Spadkobiercy zaś wzięli mieszkanie, ale nie było w ich świecie miejsca dla leciwej towarzyszki życia ich rodzica. Przygarnialiśmy wiele porzuconych sierot, jednak od lat w życiu mojej jamniczki Marysi byliśmy tylko i wyłącznie my. Tak więc czy naprawdę byłoby dobrym ruchem przygarnąć sierotę z traumatycznymi doświadczeniami? Czy warto ryzykować tym, że Marysia poczuje się odrzucona i niechciana bo będziemy rekompensować innemu psu jego przejścia? A co jak to przeżycie będzie jeszcze większą traumą tak dla Marysi jak i nowego członka rodziny, któremu próbująca odzyskać utraconą pozycję Marysia mogłaby skutecznie uprzykrzyć życie? Chyba nie byłoby dla nikogo dobrze gdybyśmy po niedługim czasie musieli się pozbyć nowego i ponownie wtrącić do piekła. Dlatego świadomie postanowiliśmy, że najlepszym rozwiązaniem będzie szczeniak, którego Marysia po prostu sama sobie wychowa. W świecie zwierząt dzieci mogą znacznie więcej i Krystynka skrzętnie to wykorzystała dosłownie wchodząc Marysi na głowę. Marysia zaś wiedziona niezawodnym instynktem cierpliwie znosiła zabawy Krysi. Teraz Marysia i Krysia są dosłownie nierozłączne. Tak więc jestem pewny, że wybraliśmy najlepszą drogę aby nasza rodzina się powiększyła i nadal była szczęśliwa i kochająca się.

Chciałbym się podzielić z wami jeszcze jedną sprawą. Gdy w naszym domu pojawił się maluszek, od opiekunów jego mamy dostałem informację o przebytych już szczepieniach i odrobaczeniach. Pozostało jednak jeszcze parę zabiegów weterynaryjnych, które czekały Krysię już w Warszawie. Niestety, wiele dobrego o lekarzach weterynarii powiedzieć nie mogę. Udałem się do kilku okolicznych „klinik” weterynaryjnych szukając odpowiedniego lekarza prowadzącego dla Krysi. Przykro mi to pisać ale na prawie wszystkie mnie rozczarowały. W jednej z nich pani „doktor” chciała przez następny rok odrobaczać szczeniaka który nie był zarobaczony, dosłownie co dwa tygodnie. Bo “tak powinno być”. W kolejnej za założenie książeczki oraz osłuchanie serduszka przez całą jedną sekundę wystawiono mi rachunek. I to wcale nie taki malutki. W kolejnym miejscu lekarza nie interesowało to, że pies już był niedawno odrobaczany i od razu trzeba było ponownie to zrobić. Prawie ostatnie już miejsce też nie wypadło najlepiej. Kolejna pani „doktor” wymyśliła, że psa mieszkającego w centrum Warszawy należałoby zaszczepić nie tylko na standardowe choroby ale trzeba rozszerzyć to o szczepienia przeciw chorobom grożącym raczej psu mieszkającemu na terenach podmokłych i bagiennych, bo “to ważne a i kosztuje tylko 60zł więcej. A na zdrowiu pupila nie możemy oszczędzać”. Niestety wielu weterynarzy właśnie na tym żeruje i drenuje portfele kochających swoje zwierzaki opiekunów bez litości. To smutne, że ktoś kto jest lekarzem nie kieruje się niczym więcej niż swoją korzyścią materialną. Są też i chlubne przypadki, ale znikają one w morzu pazernych ludzi.

Dziś Krystynka zbliża się powoli do swoich pierwszych urodzin, Marysia jest w kwiecie wieku i na szczęście nie muszą zbyt często korzystać z usług medycznych. Na szczęście też wydaje mi się, że znalazłem dobrego i uczciwego weterynarza, zaś moje dziewczyny nie boją się do niego iść gdy zajdzie potrzeba. Natomiast decyzja przyprowadzenia do domu szczeniaka okazała się strzałem w dziesiątkę. Co prawda tym razem nie uratowaliśmy żadnej sierotki natomiast mamy pewność, że nie przysporzyliśmy trosk i smutków ani Marysi ani innemu zwierzakowi.

Michał